Waarom mocht je niet gewoon dicht bij me zijn. Zo dicht bij jou, tot de zon komt. Vind je alles wat je zoekt bij die andere minnaar. Voor één dag op de troon van een luchtkasteel. Nee dit kun je echt niet maken. Ik wil alles proberen, maar het lukt niet alleen. En dan nog hou ik je vast. Zal het omhelzen als het licht van elke dag. Dat komt door ons zin voor zin. Nu er af of voor altijd mee. Wat je nu voor me voelt.
Over wat jij precies bedoelt. Ik kan het niet geloven. Dus neem de tijd. Hij was voor haar gevallen. Maar wat tot een uur geleden. Achter me wat 't lijkt, op een weg terug. Om haar alles te vertellen. En ik vraag me af waarom ik doe wat ik nu doe. Ik lig elke nacht geketend aan een ketting van gemis. En de liefde weer voelen. En ik kan je niet vertellen welke weg je in moet slaan. In 't laat november licht. Die ik met je heb gehad.
Ontwijk ik de laatste dans. De waarheid dat ik jou op elk moment. Ik ben geen dag meer thuis, ik ben nachtenlang op pad. Het sneeuwt zelfs op tv. Wat ik geef. Ik zie de tranen in je ogen. En als de zon weer gaat schijnen. De foto's, van blikken vol hoop en verlangen. Als je wereld omver valt. Het niet meer leuk meer vond. Geef het een beetje tijd. De foto's zijn al van de wand. Zit ze voor het raam.
Een vlinder te zijn. Ik zie de eerste vlokken sneeuw. Zit iets dat jou met mij verbindt. Dus als je wilt schuilen. Dan zal ik het nog aan niemand vertellen. Oooh, ik neem je net als vroeger mee naar de zon, zee en het strand en we vieren onze liefde elke seconde dat het kan. Ik voel je op ieder moment. En ik word zomaar.
En waar mijn blik ook reikt. Mijn hart wilt niet weten. Die ik nimmer heb gehoord. Ben ik te vroeg gaan slapen, of heb jij het licht uit gedaan. Ontdek ik mijn gezicht. Omdat je niet verdwijnt. Doe wat je wilt met mij. Ook zonder jou. Maar om jou ben ik verdrietig. En dat er vroeger lampjes hingen. Want alles blijft achter. Maar wij zijn het steeds geweest.
