Gisteren lijkt nooit geweest. Een klus net over. Ieder woord dat je zegt. Want dat ben jij. En ik vind je op de tast. Dwars door de branding gaan we, hand in hand.
Het hoger niveau. Als je je openstelt. Met huizen hoge golven. Praat maar van je af. En ik hoorde niets bijzonders aan je stem. Dat jij hier bij ons zal zijn. Men vingers hier en daar gesneden. En straks weer gaan. Die na een paar jaar weer vergeelden. Dus blijf bij mij. Aan echte liefde moet je bouwen. En zonder eigen idealen. Neem gerust nog even tijd. Ik zoek naar jou in het donker, waarom zie ik je niet. Voor mij. En ik weet dat wat er ook gebeuren zal. Waar en wanneer ligt de grens.
Maar doet het je stiekem geen pijn. En niets is nog vertrouwd. Zeven weken denk ik aan je. En in één seconde. Doe jij alleen. Voel ik iets dat ik niet vertrouw. Hang me aan de hoogste boom. Het laatste antwoord op de dood is liefde. Het donker. Maar breng me terug naar toen. Laat me dromen. Of ben jij ineens opzoek naar het hart van een minnaar. Ik zie de wolken overdrijven. Oooh dit is de plek waar ik jou heb gevonden. En nu het leven weer van mij is. Dit zijn al mijn wensen.
Een enkele klank lief, wijs me de weg terug, ik wil zo graag terug. Wees maar dankbaar voor het leven. En al wist ik diep van binnen. Ach, laat maar. Want wat zou ie moeten zeggen. Hart de stilte breken. Je maakt mijn hart zo blij. Ieder einde is een nieuw begin. Haal mijn geld maar uit de kluis.
Wat er daar binnen is gebeurd. Ze krijgen alles tegelijk. Na de winter komt de lente. En ik spring. Alles wat jij moet doen. Hij ziet dat zij haar haren heeft gefond en dat ze mooi is opgemaakt. Vier straten verder wonen. Half in slaap, je stoot je kop en op de tast loop je naar de kast. Daar gaat het om. Je voelt alleen de pijn. Soms zie je beter met je ogen dicht. Dan de vrijheid in je leven. Bij mensen zoals jij. En laat ons genieten. Vrij om te voelen dat ik van je hou. Omdat alles zonder jou zo zinloos is. En als je weg wilt gaan. Waarom zei je mij niet eerder.
