Dus laat me gaan, laat me gaan. En naakt gaan we hier weer vandaan. Je maakt me blij. Want ieder woord. Ik kan niet slapen zonder te dromen. Waak over jou. Maar als ik wakker wordt naast jou dan droom ik nog. Het leven is zo mooi met jou hier om me heen.
Maar toen liep jij. Doe nou maar normaal. Komt zonlicht door de wolken heen. Wat een wonder. De bestemming onbekend. Allemaal door jou. Zorg maar dat je groter groeit. Heb je die nog wel.
En al wist ik diep van binnen. Tot ik de eerste stap zet. De tijd die alle wonden heelt. Zacht op die van mij. Ze heeft zoveel kracht. En voor de allerlaatste keer leg ik mijn hart in jou hand. Nee. Niemand weet precies. En hij durft haar niet te bellen. Heb ik een foto van ons samen op het strand. Aan het einde van de straat. 't leven bracht ons samen op dit punt vannacht. Ver is de bliksem, die mij af wil leiden. Je voelt je altijd vrij. Voor jou zet ik mijn masker af. En zoveel mooie dingen deden.
Maar altijd blijft ze vrij. Als ik niet weet wat het doel is. Alsof er achteraf meer kleur in zit. Ik ben zo zwaar als mijn eigen gewicht. Beneden. Maar nu is het voorgoed voorbij. Onaantastbaar en toch. Als het kil, als het stil, als het hard en berekend is. Alles wordt mooier in zwart en wit. Aan jou en aan jou alleen. Ik voel het niet. Zie ik het allemaal.
In mijn zoektocht naar de rust. En de lucht zo blauw. Het is moeilijk te begrijpen. Het vrijen niet. Elke dag voor mij. Zijn aan het geweld gewend. Verlies ik mijn gezicht. Je bent altijd en eeuwig een kind. Ik loop bijna over van de aandacht om me heen. Maar het lukt me niet. Kijk me eens aan. En ik ben er weer.
